เทคนิคการวาดภาพเหมือนจากดินสอด้ามเดียว
นานแล้ว......ที่ไม่ค่อยมีใครตามใจผมขนาดนี้....
ทำไม....... บางครั้งในชีวิตของเราอยากให้คนมาเอาใจ
และตามใจเราเหมือนกับเด็กๆที่อยากได้อะไร ก็งอแง..
จนกระทั่งเราเติบโตขึ้นตามวันเวลาวันนี้..
เธอตามใจผมหมดทุกอย่างไม่เหมือนหลายๆครั้งกับคนอื่นที่ผ่านมา
ผมค่อยๆ สัมผัสไปที่ดวงตาคู่นั้น
ต่อที่จมูก ปาก คิ้ว แก้ม
ไปจนตลอดทั้งใบหน้าของเธอ ด้วยสัมผัสที่แผ่วเบา
บริเวณไหนที่ผมไม่ชอบมาตั้งแต่ต้น เธอก็ยอมให้ตัดทอนออกผมจึงได้ปัดออกเบาๆ
ด้วยปลายนิ้วที่นุ่มนวลประดุจขนนกในเวลาขณะนี้
ผมไม่อยากให้ใครมาแตะต้องสัมผัสเธอเธอคงเจ็บปวดไม่น้อย..
แต่นั่นคงไม่ได้หมายถึงว่าจะมากมายไปกว่าผม ดวงตาของเธอเริ่มจับจ้องมาที่ผมตลอดเวลา
ริมฝีปากที่เผยอนิดๆ คล้ายๆกับจะบอกถึงถ้อยคำอันแผ่วเบา และสุดเกินจะคาดเดา
...ผมเขิน ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ......
ผมจะทำไงดี... จะปล่อยเธอไว้แค่นี้ หรืออยู่กับเธอต่อ เพื่อสื่อภาษาใจด้วยกันเพียงเราสอง
เพราะหากผมจ้อง หรือสัมผัสเธอมากไป ก็เกรงว่าเธอ..จะแข็งเป็นปูนปั้นที่ต้องคำสาบ ด้วยสายตาแห่ง เมดูซ่า ผมพยายามเน้น ในส่วนที่ต้องการเน้น ด้วยการค่อยๆเพิ่มน้ำหนักไปบริเวณซอกของใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอนั้น เธอตามใจผมมาก
มากกกกกกกกกกกกก ซะจนต้องหยุดวาดซะที เพราะดินสอที่เริ่มจะกุดสั้นลงเรื่อยๆ
ผมลุกยืนขึ้นเพื่อถอยกลับมาดูเธออีกรอบ
เอ๊ะ...ผมอยู่กับเธอเพียงสองคนมาเกือบชั่วโมงแล้วหรือเนี่ยะ เหมือนๆกับชั่วเวลาที่ใช้อยู่กับเธอนั้น มานานแสนนาน
ผมรีบปิดหนังสือ โดยเก็บเธอไว้ในนั้น
วันนี้ผมวาดเส้นมีความสุขทีเดียว ไม่มีรอยร่างซ้ำเลยซักเอ๊ะ เธอตามใจผมได้ดีทีเดียว ไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่..เพราะผมวาดเสร็จแล้ว ว่าแต่ว่า...เธอเป็นใครอ่ะ
ว้า...ผมลืมดูชื่ออีกแล้ว
จะเปิดดูอีกรอบก็เกินความพยายามเสียแล้ว ไม่รู้อยู่หน้าไหน เอาไว้คราวหน้าเราค่อยทำความรู้จักกันใหม่นะ
ผมจะเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้.....
เพื่อใช้วาดภาพอื่นๆอีก....ต่อไป
---------------------------------------------------
